0
هميشه بايد صبر كرد تا هنگام رفتن از آنان ياد كرد و اين نيز سنتي از ماست. طاهره صفار زاده در سالگرد قيصر امين پور درگذشت. به اين بهانه . به شعر و اثار او ميپردازيم .
طاهره صفارزاده به لحاظ تاريخ ادبي، يكي از شاعران نسل دوم شعر نيمايي است. او در دوره نخست شاعرياش متأثر از شاخه سياسي- اجتماعي شعر نيمايي بهويژه آثار مهدي اخوانثالث و سياوش كسرايي است؛ سپس با انعطاف بخشيدن به وجه موسيقايي زبان كه اندكي پيش فروغ فرخزاد در <ايمان بياوريم به آغاز فصلي سرد> آن را پايهگذاري كرده بود و براي گروهي از شاعران آن عصر مانند اسماعيل خويي جاذبهاي داشت، به ساختار شعري خاصتري رسيد. صفارزاده در اواخر دهه 1340 و اوايل دهه 1350، با جريان نقد اجتماعي شعر آمريكا و اروپا همراه شد و از بيان جنبههايي از فرديت شاعرانه خود ابايي نداشت. اندكي بعد، نوعي تلقي عرفاني به شعر او راه يافت اما اين تلقي بهسرعت تحتالشعاع قلمروي مذهبي (صدر اسلام بهويژه نمادهاي تشيع، سلمان، مقداد، ابوذر و مانند آنها) قرار گرفت و ايدههاي ديني و انقلابي را در او به وجهي كمابيش ايدئولوژيك تبديل كرد.
صفارزاده به لحاظ شكل و زبان، به ترتيب در ادوار شعرياش محافظهكار، تندرو، معتدل و سرانجام محافظهكار جلوه كرده است. او در دوره پس از انقلاب با تكيه بر مفهومها، داستانها و عبارتهايي از قرآن، وجوهي از نماي موقعيت موجود ايدئولوژيك را مورد نقد قرار ميداد. صفارزاده بيترديد شاعري درخور اهميت در تاريخ پرفراز و نشيب شعر جديد فارسي شمرده ميشود
اعتماد ملي
علاقه مندي ها (Bookmarks)