ریشه ی موسيقی سنتی از کجاست؟

[ZOZ.VB.ZOZ]

دوست عزيز از جوابتون چيز زيادي دستگيرم نشد. بالاخره چي ميخواين بگين؟

[am3000]

ولی افرادی زیادی از استادان موسیقی می شناسم که با ربع پرده مخالفن.

استادان موسیقی از چه سبکی؟؟قطعآ اساتید موسیقی ایرانی نمیتوانند با ربع پرده مخالف باشند. اساتید سبک های دیگری مگر میتوانند در مورد تخصصی ترین مباحث موسیقی ایرانی که خارج از حوزه تخصصشان است، نظری تخصصی آنهم در حدی که با جوهره این نوع موسیقی در تعارض باشد و آنرا نقض بکند ارئه دهند؟ واقع بین باشید. قطعآ نمیتوانند. هرکسی را بهر کاری ساخته اند.

در باره ی غم انگیزی. طرفدارای موسیقی ایرانی هستند. ولی خیلی کمن.

عزیز من آخه اینهم شد استدلال! ؟از این کم بودن مخاطبان چه نتیجه ای میخواهید بگیرید. طرفداران موسیقی کلاسیک هم از طرفداران موسیقی روزمره(پاپ رپ و ...) به مراتب کمترند... این ضعف موسیقی کلاسیک است یا قوتش؟بخش جدی موسیقی ایرانی مخاطب عام ندارد بلکه مخاطب خاص خاص دارد! این یک موسیقی دم دستی و سطح پایین نیست... حتی گوش دادن آن نیازمند تجربه و شناخت بسیار است. بدیهیست که طرفدارانش کمتر از بسیاری از سبکها باشند.

موسیقی ما 1000 ساله که یک جور مونده. در رکوده.

موسیق ما 1000 ساله که یکجور مونده؟باید دید از نظر شما از چه وجهی یکجور مونده؟فرم؟فواصل؟مولفه های دیگری؟ آیا یکجور موندن دلیل رکوده؟قدمت گامهای مینور و ماژور به چند صد سال پیش بازمیگرده؟اکثریت قریب به اتفاق فرمهای موسیقی غربی قدمت چند صد ساله دارند... آیا میتوان نتیجه گرفت که موسیقی آنها در رکورده؟مشکل اینه که شما یک نگاه از بیرون و بسیار کلی نسبت به موسیقی ایرانی دارید.

-اولآ که موسیقی ایرانی دستخوش شدیدترین تغییر یعنی تغییر سیستم از ادواری به دستگاهی بوده که چیزی در حدود صد سال پیش صورت گرفته. در حالیکه در کشورهای عربی و ترکیه که موسیقی آنها کاملآ بر پایه موسیقی ایرانیست،همین امروز هم از همان شیوه ادواری پیروی میکنند.

-دومآ ما شاهد تغییراتی در فرم هم بوده ایم مثل پیدایش فرم پیش درآمد. و چهارمضرابها تنوع ملودیک بسیار بیشتری پیدا کرده اند.

-سومآ موسیقی ایرانی به سمت ارکسترال شدن هم رفت... اما چند صدایی کردن این موسیقی چون تعدیل نشده است هنوز دارای متد کاملی نیست و بسیار هم زمان بره چون بیش از فرمول بر پایه سعی و خطاست و این امر بسیار هم طبیعیه.

-چهارمآ اصلآ بدلیل سوءبرداشت از دین و تهاجمهای پی در پی به ایران بخش بزرگی از موسیقی ما
از بین رفت و بخش دیگر هم در حال اضمحلال بود و همین که این موسیقی احیاء شد و ثبت و ضبط شد و پس از چند قرن دوباره به جلو حرکت کرد،خودش دستاورد بسیار بزرگیه.
فعلآ از این بحث میگذرم...

این رکود باعث بیرون آمدن یک سری آهنگ هایی طی 6 -7 ساله گذشته شده به اسم رپ. که عملا موسیقی نیست و نطق طویله... در غرب ما می بینیم که موسیقی کلاسیک شونو خیلی بهتر از ما نگه داشتن. هنوز هم مخاطب خیلی زیادی داره. در صورتی که سبک های دیگه ای هم کار شده و هیچ صدمه ای به اصل موسیقی شون نخورده.

در مورد رکود که کمی صحبت شد... اما موسیقی رپ که در ایران متولد نشده عزیز! قرن بیست و یکمه یه عده این سبک رو از طریق ماهواره اینترنت و در طی اقامت در خارج دیده بودند و خوششون اومده بود آوردن اینجا و روش کارکردن... خوب سلیقه شون بود... مشکل از اوضاع فرهنگی مملکت ماست:
موسیقی اصیل که بنیه اقتصادی قوی نداره همه جای دنیا موسیقی سطح بالا توسط حکومت ساپورت میشه. اما اینجا اولین کاری که بعد از انقلاب میکنند حقوق اساتید رو قطع میکنند. موسیقی ایرانی رو هم محدود به موسیقی آوازی کرده و محدود به یکسری افراد خاص و یک سبک خاص میکنند... این یعنی ظلم به موسیقی ایرانی. چون شاید یکسری افراد از یک سبک بخصوص خوششون نیاد(بیشتر توضیح نمیدم چون باعث دردسر میشه!) ولی این به این معنی نیست که لزومآ از موسیقی ایرانی خوششون نمیاد ممکنه از سبکهای دیگر این موسیقی خوششان بیاد (برخورد مردم با موسیقی اصیل در رژیم قبل) ولی وقتی ما اجرای موسیقی ایرانی رو به یک سبک بخصوص محدود میکنیم... خوب خیلیهام حوصله شون سرمیره و ازش فراری میشن. بهترین غذا رو هم از هر روز بخوری برات عادی میشه و لطفشو ازدست میده. حتی اگه این مشکل هم نبود و مردم بخاطر تک قطبی شدن موسیقی ما از آن زده نمیشدند بازهم مشکل یکی دوتا نبود... فرایند اجرای کنسرت و تهیه و تولید آثار صوتی و تصویری رو که در این مملکت میبینید...

نکته دیگه اینکه بخشهای تفننی موسیقی ایرانی رو گفتند حرامه و گذاشتند کنار و فقط موند بخش جدی... در حالیکه همون بخش تفننیه که گوش افراد عادی رو با فواصل و حالتها آشنا میکنه و زمینه علاقه به بخش جدی رو هم فراهم میکنه. شما که نمیتونی یک راست بری دانشکاه. اول میری آمادگی بعد دبستان و ... تا به دانشگاه میرسی. تازه خیلی ها هم دانشگاه نمیرند. دلیلی نداره همه مخاطب موسیقی جدی اعم از موسیقی اصیل یا موسیقی کلاسیک یا ... باشند.

نکته بسیار مهم دیگری که مورد بی توجهی عمیق قرار گرفت اینه که: موسیقی جدی شنیدن هم حد و اندازه داره وقت مشخص داره... شما باید وقت بذاری بشینی ،درست گوش کنی، تفکر کنی،تحلیل رو یا بگیری... تا بفهمی این موسیقی چی میگه تازه اونوقته که میتونی لذت ببری. هر موسیقی ای جایی داره کاربرد خاص خودش رو داره. تکنوازی مرتضی خان محجوبی رو تو عروسی که نمیشه گذاشت و باهاش رقصید! ولی وقتی ما جنبه های دیگر موسیقی خودمون رو حذف میکنیم در واقع به انواع موسیقی تفننی غیر ایرانی که اتفاقآ بنیه اقتصادی بیشتری هم دارند فرصت میدیم که جای اون رو بگیرند. چون موسیقی تفننی غیر غربی همیشه از اول در دسترس بود(وی اچ اس و سی دی و دی وی دی شوهای خارجی و ایرانی ،ماهواره،اینترنت) چون در خارج تهیه میشد ولی موسیقی تفننی ایرانی باید اینجا تهیه میشد که نگذاشتند که بشه. همه کشورهای دنیا دارند کلی هزینه میکنند که فرهنگ و سلیقه خودش رو به بقیه نقاط تفهیم و تحمیل کنند... مانشستیم خودمونو گول میزنیم که این نوع از موسیقی اصیل ،مطربیه،مشکل داره! خوب مردم که منتظر این حرفها نمیمونن... میرن دنبال جایگزین و وقتی که ذائقه شون عوض شده دیگه به این سادگی ها مثل اولش نمیشه. مساله اینه که همش نباید این باشه و همش هم نباید آن یکی باشه... تعادل و میانه روی هم بد چیزی نیست.
در ضمن جامعه ای که سرانه مطالعه اش تا این حد رقت انگیز پایینه باید هم موسیقی سطح بالا درش مهجور بمونه. وقتی سرانه مطالعه پایینه یعنی افراد آن جامعه عادت چندانی به استفاده از مغزشون برای تفکر درست ندارند و اهمیتی برای رشد فکری خودشون قایل نیستند و یا حداقل بدلیل سختی معیشت امکان اونرو ندارند و این مساله اولویت nام اونهاست... پس آگاهانه یا ناخودآگاه میرند دنبال چیزی که نیاز به تفکر نداشته باشه... سیاست های غلط صفر و یکی در حوزه فرهنگ هم که روز به روز اوضاع رو خرابتر میکنه. ما چند تا سالن دارای طراحی درست آکوستیکی با ظرفیت کافی داریم؟هیچی! در طول سال چند گروه ایرانی رو برای اجرای کنسرت ساپورت میکنیم؟تازه میگیم کنسرت بیش از سه شب ممنوع! اشعار حافظ و مولانا و عطار رو هم ممیزی میکنیم! پیانو رو میخریم میذاریم تو سالن... کلی هم پز میدیم که دوتا پیانوی دست ساز خریدیم به قیمت فلان،نوازنده قبل از کنسرت میگه این پیانو نیاز به کوک داره. بهش دهن کجی میکنیم و نمیذاریم پیانو کوک بشه. اعصابش رو خراب میکنیم بعد میذاریم بره روی صحنه... استاد دهلوی اپرا نوشته چند دهه است که بزرگترین آرزوش اجرای اپراشه! ارکستر مضرابی رو تشکیل میده بی توجهی میکنیم تا بخاطر مشکلات اقتصادی ارکستر منحل شه. فلان خواننده... با موسیقیدانان و اساتید طراز اول همکاری نمیکنه چون ساز تخصصی شون غیر ایرانیه! استاد ملک میره ارشاد مجوز بگیره میگن ویولن حرامه کمانچه یا قیچک بزنید! اساتید رو کنار میذاریم و دقشون میدیم بعد انتظار داریم موسیقیمون پر محتواهم باشه خسته کننده نباشه!

از همه اینها گذشته اصلآ این مساله غم بیشتر به اجراکننده مربوطه تا فواصل.
آواز سه گاه جزء غم انگیز ترین آوازهاست در همین آواز میشه رنگ و قطعات ضربی و چهارمضراب ساخت که کاملآ جبران اون چند دقیقه غم رو بکنه... این یعنی تعادل که از قدیم در موسیقی ما بوده... حال طرف رنگ رو طوری اجرا میکنه که آدم یاد شب اول قبر میفته! اینکه دیگه مشکل موسیقی ایرانی نیست. مشکل اون طرفه که داره میسازه یا اجرا میکنه . مشکل اینه که وقتی خواننده رپ هر چیزی دم دهنش میاد بجای شعر میگه و هرکاری میخواد میکنه هیچکس بهش نمیگه مطرب... اما طرف میاد یه رنگ درست و درمون با حس درست بزنه بهش میکن مطرب! نوازنده لاله زاری! خالطور! بابا آخه استاد صبای خدا بیامرز دیوانه که نبود اشعار فکاهی رو آثار درجه یک زمان خودش گذاشته بود و رو صفحه ضبط کرده بود... این استاد بزرگ خطر رو همون موقع درک کرده بود،برای حفظ موسیقی از خودش و از اعتبارش مایه گذاشت. غم باید باشه شادی هم باید در کنارش باشه این یعنی تعادل و میانه روی یعنی رفتار بجا و عاقلانه... ولی ما عادت کرده ایم که یا از این ور بام تو خیابون پرت شیم یا از اون ور. انگار تقدیرمون وسط خیابون پهن شدنه!!

در رابطه با آخرین ستاره. اصلا چرا از اول موسیقی کلاسیک غرب بود که جهان گرفت نه موسیقی ما؟ چرا از اول بر اساس اون استاندارد تعیین شد؟
شما به این 2 سوال من جواب بدین تا من هم بگم چرا.
ممنون

اولین و مهمترین دلیل اینه که حداقل تا الان تو این دنیا حرف اول و آخر رو زور و قدرت نظامی اقتصادی و سیاسی زده. تعجبی هم نداره که استاندارد رو هم افرادی تعیین کرده اند که زور بیشتری داشتند و هنوز هم دارند! و600 سال پیش در همین هند انگلیسی ها ناچار بودند احکامشون رو برای هندی ها به زبان فارسی بنویسند... اما با پدر سوخته بازی کاری کردند که نه تنها زبان فارسی کنار رفت بلکه الان اکثر هندی ها زبان انگلیسی رو مثل زبان مادریشون بلدند. زمانی موسیقی ایرانی از افریقا و آسیا تا اروپا کاملآ رواج داشت ریشه فلامنکو از موسیقی ایرانی و منسوب به زریابه،موسیقی کشورهای عربی و ترکیه هم بخش اصلیش همین موسیقی ماست منتها کم کم لهجه اش عوض شده... ولی بعدها که قدرت مطلق دست غربیها افتاد اوضاع رو عوض کردند
.
از طرفی ما خودمون هم مشکل داریم، این که میگن مرغ همسایه غازه بیخود نیست. همین الان موزیک پاپ ترکها و عربها رو که میشنوی کلامش رو هم که حذف کنی کاملآ متوجه هویت و خاستگاه اون میشی. ولی ما چی؟چه بگویم که نا گفتنم بهتر است.
شما به همین شبکه خبر نگاه کن که مثلآ در همه جای دنیا پخش میشه! کجای موسیقی های میان برنامه این شبکه هویت ایرانی دارد؟؟مشکل یک دوتا نیست. دلایل دیگری هم در پاسخ به سوال شما هست که پیشتر به آنها اشاره کرده ام. اوضاع ما را که برعکس کنی میشه دلایل پیشرفت اونها.

در ضمن رومر جان
متد وسیله اولیه یادگیریه اگه شما چند کتاب متد موسیقی ایرانی رو بزنید که به این معنی نیست که شما موسیقی ایرانی زدی شما تازه داری مقدمات اولیه رو یاد میگیری تا تازه بتونی به الفبا که همون ردیفه برسی. بعد از ردیف تازه هنرجو میره کلاس دوم دبستان! در ضمن آثار جناب لاچینی و بسیاری آثار تعدیل شده استاد معروفی در حوزه لایت کلاسیک و تا حدودی رومانتیک قرار میگیرند نه موسیقی اصیل ایرانی... چون اصلآ ربع پرده ندارند... مثلآ راپسودی اصفهان یا راپسودی ماهور در واقع موسیقی کلاسیکند منتها خصوصیت فرم راپسودی بیان جنبه های محلی و فولکلوریک و سنتیه. در سراسر کتاب جناب لاچینی حتی یک ربع پرده نیست و اصلآ آثار ایشون بیشتر همون حالت کلاسیک رو دارند... آثار استاد معروفی هم که کتاب قطعات (شامل خوابهای طلایی ژیلا و ...) و کتاب دیگر قطعاتی برای پیانو(راپسودی اصفهان و ...) ربع پرده ندارند... تنها کتاب ردیف ایشون هست که موسیقی اصیل ایرانی تقریبآ با تمام خصوصیاته که اون هم مدتهای مدیدیست که نایابه و مطمئنآ شما اون رو نزدید ،چون در غیر اینصورت این بحثها اصلآ پیش نمیومد.

بحث جناب بردیا هم وجود ربع پرده در موسیقی ایران از این نظرکه نباید باشد نیست... بلکه ایشون با این نام „ربع پرده” که تداعی کننده نسبت ریاضی یک چهارم است مخالفند و مساله اعتراض ایشون به علامتها هم اینست که تفاوت در اندازه ربع پرده رو در دستگاههای مختلف و حتی گاه در گوشه های مختلف که در عمل وجود دارند رو نمیتوان بوسیله آنها نشان داد... که من هم با ایشون تا حدودی موافقم منتهی با توجه به اینکه در واقع هنوزهم سیستم آموزش ما سینه به سینه است ، به نظر من این مسایل به شرطی که باعث تعدیل نشود و از حقیقت مساله دور نیفتیم مشکل ساز نیست.
ولی خودمانیم مثنوی هفتاد من کاغذ نوشتم ها!! حال میده الان دوباره برق بره!!

[rumour]

من اگه بودم و یک بار این همه بنویسم و بعد برق بره دیوانه میشم.
اگر شما پست قبلی منو خوندید و ایا رو نوشتید من دیگه حرفی برای گفتن ندارم.
فقط اینکه جناب بردیا هم گفتن که خیلی بدریختن.
راجع به استاد هم استاد خود من هم ایرانی و هم کلاسیک مار می کنه. ساز های ایرانی مثل سنتور هم می زنه. بازم اگه خواستی می گم.

ممنون

[Kamanche]

سلام
حالا با تمام این مباحث ، Rumour جان اصلا تعریف شما از موسیقی جهانی چیه ؟ یک نوع موسیقی جهانی رو برام با دلیل مثال بزن .
اینو سوال هارو جواب بده تا منم وارد بحثتون بشم .

[rumour]

سلام
حالا با تمام این مباحث ، Rumour جان اصلا تعریف شما از موسیقی جهانی چیه ؟ یک نوع موسیقی جهانی رو برام با دلیل مثال بزن .
اینو سوال هارو جواب بده تا منم وارد بحثتون بشم .

موسیقی فرهنگ عموم مردم دربر داشته باشه و مخاطب آن شامل هر آدم از هر سطحی بشه.
موسیقی کلاسیک، چون ما می بینیم که از آمریکا تا اروپا و آسیا همه جا شما مخاطب براش پیدا می کنید.
بر عکس اونچه که دوستان گفتن من چند کشور خارجی رفتم و چند تا از دوستام هم رفتن و توی استرالیا و اروپا(آلمان، انگلیس) هستند و چند نفر فامیل هم توی آمریکا و کانادا رفتم. یک نفر من ندیدم(از بقیه هم که پرسیدم همینو گفتن) که توی mp3 player هاشون حداقل یک قطعه کلاسیک نداشته باشن.

[am3000]

اگر شما پست قبلی منو خوندید و ایا رو نوشتید من دیگه حرفی برای گفتن ندارم

بله هم لینک رو کامل دیدم هم پست آخرتون رو خونده بودم و پاراگراف یکی مانده به آخر رو هم در مورد پستی که شما فرمودید نوشتم. باقی بخشها هم مطابق نقل قول ها پاسخ به صحبتهای شما در پست قبل از اونه.

فقط اینکه جناب بردیا هم گفتن که خیلی بدریختن.

اینکه ایشون چرا اینو گفتن رو باید از خودشون بپرسید. فکر کنم منظور ایشون از لحاظ شکل علامتها بوده!
ببین اینکه این علامتها خیلی هم بی ریختند که حرفیه که اصلآ قابل بحث نیست. از نظر من خیلی هم قشنگند! علامتهایی رو هم که اعراب برای فواصل ربع پرده ای دارند رو هم دیده ام و به نظر من اینها خیلی قشنگترند.
اصلآ من بیام بگم دیز و بمل بی ریختند تو چه جوابی داری به من بدی؟اصلآ نیازی هست وقت بذاری و برای چنین حرفی به من جواب بدی؟

راجع به استاد هم استاد خود من هم ایرانی و هم کلاسیک مار می کنه. ساز های ایرانی مثل سنتور هم می زنه. بازم اگه خواستی می گم.

این مساله که فلانی هم کلاسیک میزنه و هم ایرانی و... هم شده معضل. یک کسی مثل استاد رحمت بدیعی ویولن اول یک ارکستر رسمی در هلنده و ضمنآ سابقه اش هم در موسیقی ایرانی معلومه خوب ایشون در هر دو زمینه تخصص داره. ایشون که همچین حرفی نزده. کسی شنیده؟یک کسی مثل علی رهبری با اون سابقه در موسیقی کلاسیک و با وجود اینکه حداقل الفبای موسیقی ایرانی رو پیش همین آقای بدیعی کار کرده...{یعنی اصطلاحآ استاد دیده است}هرگز به خودش اجازه نداده یک چنین حرفی رو بزنه... در مقابل خیلی هم از موسیقی ایرانی تمجید کرده.

خیلی ها هستند که مثلآ کلاسیک ،ایرانی ،جز کانتری عربی ترکی رو هم زمان میزنن... آیا این به معنی تخصص داشتن در تک تک این رشته هاست؟فلان سبک رو زدن با تخصص داشتن فرق میکنه... وقتی نت هست شما از روش میزنی یا گوشی تقلید میکنی... حتی اگه موسیقی چین و ژاپن باشه.. این که به معنی تخصص نیست. من از نوع نظراتتون احساس میکنم که موسیقی ایرانی رو خیلی ساده و پیش پا افتاده فرض میکنید. اگه واقعآ اینطوری باشه، مشکل دقیقآ همینجاست. ببین یه وقتی بحث سر یکسری مسایل عادیه... دور هم نشستیم داریم همین طوری حرف میزنیم ، یه حرفی پیش میاد خوب تخصص نیاز نیست... ولی اینکه یک کسی بخواد بنیان یک نوع موسیقی رو زیر سوال ببره... خوب باید در اون موسیقی متخصص باشه... چطوریه که اینهمه متخصص در موسیقی ایرانی از چند قرن پیش تا حالا هیچ کدوم به چنین نتیجه ای نرسیده اند؟یعنی هیچکدوم از سبکی که عمرشون رو وقفش کردند سر در نمی آوردند؟خوب چرا همین استاد شما چنین حرفی رو رسمآ اعلام نمیکنند تا اینهمه افرادی که عمرشون رو برای این موسیقی گذاشتند سر عقل بیان و برن دنبال یک موسیقی درست و درمون!!! ؟

مساله ای رو که معلم بطور خصوصی و خودمونی به شاگرد میگه لزومآ قابل استناد نیست و باید در همون حوزه روابط معلم و شاگردی بمونه... چند سال پیش معلم یکی از دوستان من که یک نوازنده معمولی در ارکستر بود،سر کلاس بهش گفته بود من تو ایران تکم! رو دست من تو ویولن ایرانی وجود نداره!!! اومد به من گفت. من هم بهش گفتم والا چی بگم!! ؟پس اینهمه تکنواز و بداهه نواز درجه یک در گلها چکاره اند؟چرا هیچکدوم از اونها همچین حرفی نمیزنن؟کتاب ردیف یکی از اساتید رو پرت کرده بود وسط کلاس گفته بود این دیگه چیه؟؟خوب اون دوست باید واقعیت رو قبول کنه یا هر چیزی رو که معلمش میگه؟

جناب رومر عزیز،شما به استادت بگو چرا این مسایل رو رسمآ اعلام نمیکنن که یه عده ای رو از گمراهی در بیارن؟به قول معروف :

چو میبینی که نا بینا و چاه است اگر خاموش بنشینی گناهست!{یا یه چیزی تو همین مایه ها}

[Kamanche]

موسیقی فرهنگ عموم مردم دربر داشته باشه و مخاطب آن شامل هر آدم از هر سطحی بشه.
موسیقی کلاسیک، چون ما می بینیم که از آمریکا تا اروپا و آسیا همه جا شما مخاطب براش پیدا می کنید.
بر عکس اونچه که دوستان گفتن من چند کشور خارجی رفتم و چند تا از دوستام هم رفتن و توی استرالیا و اروپا(آلمان، انگلیس) هستند و چند نفر فامیل هم توی آمریکا و کانادا رفتم. یک نفر من ندیدم(از بقیه هم که پرسیدم همینو گفتن) که توی mp3 player هاشون حداقل یک قطعه کلاسیک نداشته باشن.

خب از فرهنگ حرف زدی . این قسمت حرفم رو فقط راجع به فرهنگ حرف میزنم . به نظرت هر آدمی میتونه با فرهنگ موسیقی شرقی (حتی نمیگم ایرانی) رابطه برقرار کنه .
یک موسیقی اساسا تک صدایی که نهایتا صد ساله به زور تئوری های عجیب و غریب میخواهیم چند صداییش کنیم .
موسیقی که بیشترین علاقه مندانش در مجامع غرب بیشتر از خود ما هنوز دوست دارند بازهم با این ویژگی خاصش بهش گوش بدن .
موسیقی کلاسیک غرب رو مثال زدی .
به نظرت از اون دوره ای که موسیقی کلاسیک غرب بر جان و روح مردم اروپا حکم فرمایی میکرد تا سال 2009 میلادی چقدر فرهنگ شنیداری موسیقی در غرب تغییر کرده ؟ چقدر علاقه مندان پر و پا قرص این نوع موسیقی در یک قشر خاص علاقه مند محدود تر شدند ؟ چقدر موسیقی کلاسیک به حاشیه برده شده ؟ چقدر علاقه مندانش کمتر شدند ؟ چقدر پیانو های توی خونه های اروپایی که زمانی جزئی از یک خونه ی اروپایی بودند از خونه ها اخراج شدند ؟
ببین حتی فرهنگ موسیقی اونها هم تغییر کرده یعنی اون چیزی که تا چند صد سال پیش حکمران موسیقی در غرب بود امروز شده یکی از هزاران نوع سبک موسیقی رایج در غرب که بله مثل هر نوع دیگه ای طرفدارای خاص خوده ش رو داره و همینطور شنونده ی عام .
از اتفاق هایی که باعث این رویداد ها شد میگذرم که تقریبا همه میدونیم اما
حالا با تمام این اتفاق زیاد نباید از این موسیقی کژ دار و مریض ، که تا همین دروه هم به هزار زحمت و توی لایه های مختلف اجتماعی سیاسی جلو اومده و از خطر زوال نجات پیدا کرده انتظار داشت که بره خودشو تو دل شنونده ی عامی موسیقی (با تفکرات خاص خودش) ، در اروپای سال 2009 میلادی جا بندازه . (در این مورد توی بخش دوم حرف میزنم که خیلی خیلی مهمه)
باید بهش وقت داد . همونطور که با همین محدودیت ها ظرف همین 30 - 40 سال پیشرفت های فراوانی در معرفی موسیقی ایرانی به شنونده ی علاقه مند به این نوع موسیقی و فرهنگ خاص و عظیم پشت سرش شده .
این قسمت اول حرفام بود . ادامه هم داره که حتما فردا شب پیگیری میکنم .
منتظر شنیدن نقد ها و نظرات دوستان هستم .

[rumour]

چی بگم والا. دیگه حرفی ندارم. چند بار حرفای تکراری بزنم.

[nina]

چه بحثیه! موسیقی ما جایگاه خودش را دارد اما باید بپذیریم که کلاسیک غربی بیشتر از اونکه بر پایه احساس باشه بر پایه علم و تکنیک استوار است خودتون بگین تو سبک کلاسیک چند مدل ارشه کشی هست و تو سبک سنتی ایرانی چند مدل؟ این هم اضافه کنم که موسیقی زیاد هم ربطی به این که شما مال کدوم قسمت از کره خاکی باشید نداره! موسیقی ناب ان است که از فطرت انسان بر میخیزد و خمیر مایه انسانها یکی است! حالا ما مسول نیستیم اگه امروز تو دنیایی زندگی میکنیم که مثلا از نوع غربیش 50 سنت یا از نوع در پیتش ساسی مانکن اینجا طرفدار بیشتری پیدا کردن. شاید دنیا داره به سمت بدی پیش میره و هنر مفهوم واقعیشو گم کرده!!

[Kamanche]

چی بگم والا. دیگه حرفی ندارم. چند بار حرفای تکراری بزنم.

یعنی منم همون حرفای بقیه رو تکرار کردم ؟ هیچ حرف تازه ای توش نبود ؟

[rumour]

یه جاهاییشو. تقریبا.
در هر صورت من دیگه حرفی برای گفتن ندارم. دیگه نمی دونم چرا.