کلید شناخت انواع موسیقی
0
آیا ما مفهوم واقعی موسیقی را می شناسیم؟ کدامیک را می پسندیم و کدام یک از انواع آن برای ما گویاتر است و می توانیم با آن ارتباط برقرار کنیم؟ متاسفانه بعضی از واژه ها همیشه و به صورت دقیق گویای معانی و مفاهیم ظریف واقعی نیستند و به همین علت بیشترین کوشش فرزانگان و سخن سنجان همواره انتقال صحیح مفاهیم ظریف و شکننده ای است که در میان این گونه واژه ها وجود دارد. بنابراین با استفاده از اصل «دلالت لفظ بر معنا» می توان حالت و صفت و به طور کلی ویژگی های ظاهری یک موجود «دال» را بر وجود دیگری به نام «مدلول» مشخص نمود که در بدو امر مشاهده و احساس نمی شود؛ به این معنی که با دیدن یک واژه «ذهن» ما به تصور «مفهوم» آن پرداخته و آن را مجسم می کند. «تصور ذهنی» انسان از واژه ی «موسیقی» نظیر صورتی است که در آینه منعکس می شود با این تفاوت که آینه «فعل پذیر محض» است ولی ذهن فعالیت دارد و متناسب با تخیلات نیازها، سلیقه ها و خلاقیت ها و آگاهی صاحب آن «در تصور» خود تصرف کرده است و از آن شکل و صورت جدیدی را متجلی می سازد. «تصور» به اعتبار کمیت از نظر جزء یا اجزاء تشکیل دهنده آن سه گونه است. الف) تصور جزیی ب) تصور اضافی ج) تصور کلی. تصور جزیی شامل یک مورد معین است که مفهوم آن مستقل بوده و ربطی به مورد دیگر ندارد مانند واژه «تار» و واژه «سه گاه» در موسیقی تصور اضافی شامل بیش از یک مورد است مانند «سازهای مضرابی» که می تواند شامل تار، سه تار، سنتور، گیتار و ... باشد. «تصور کلی» آن است که برای تعدادی زیادی از واژه ها در نظر گرفته می شود مانند واژه «ساز» در موقعیتی که شامل تمام آلات موسیقی است. «کلیت» نیز به نوبه خود به «جنس» ، «نوع» ، «فصل» ، «عرض خاص» و «عرض عام» تقسیم می شود. «جنس» تصوری است که به موجودات مختلف الحقیقه دلالت دارد مانند هنر که نقاشی، نمایش، ادبیات، سینما، شعر و موسیقی را در بر دارد. «نوع» به موجودات متفق الحقیقه دلالت دارد مانند انواع موسیقی چینی، ژاپنی ایرانی، ملی، اصیل، محلی، بومی که همه از انواع مختلف موسیقی هستند. «فصل» وجه یا وجوه تمایزی است بین افراد یک نوع مانند تمایز بین موسیقی ایرانی و فرانسوی و موسیقی علمی و عامیانه. «عرض خاص» که وجه تمایزی است بین یک جزء از اجزاء یک نوع با کل آن مانند گوشه که یکی از اجزاء ردیف در موسیقی ایران است. «عرض عام» صفتی است مشترک میان افراد یک نوع مانند موسیقی محلی، مقامی، عامیانه و سنتی که در موسیقی ایرانی صفت مشترک آن ها ایرانی بودن است. البته این صفات در موسیقی کشور ما یا ملت های مختلف نیز صادق است به این معنی که کشورهای دیگر نیز به نوبه خود موسیقی ملی، محلی، مقامی، عامیانه مخصوص به خود را دارند مانند موسیقی ملی، محلی و مقامی کشور مجارستان. از آنجا که «ملت» عبارت است از مجموعه افراد یک کشور و «ملیت» شامل مجموعه صفات و خصائص افراد یک کشور است می توان گفت که موسیقی ملی مجموعه ای است شامل کلیه زیر مجموعه هایی که اجزاء آن به شکار می روند و چون در این مورد در کشورها و ملت های دیگر نیز صادق است بنابراین می توان گفت «موسیقی ملی ایران» مجموعه ای است متشکل از زیر مجموعه هایی مانند موسیقی سنتی، پاپ، اصیل، محلی یا فولکلوریک عامیانه شهری، موسیقی روز عامه پسند بومی، جدی و بازاری و غیره.
مصطفی کمال پور تراب/ روزنامه آسیا
پاسخ با نقل قول
علاقه مندي ها (Bookmarks)