موسیقی دوران هخامنشی ( در جواب 300 )
0
یکی نیست بگه رمانی که شما با برگ این ور اون ور میر? تین ما موسیقیمون اینطوری بود
این مطل زیبا بود برا همی ندر سایت گذاشتم
نظر بادتون نره
موسیقی مذهبی
بر اساس نوشته های هرودوت مورخ یونانی، مغان هخامنشی بدون همراهی ساز با نای سرودهای مذهبی می خواندند و از این نظر، نه مثل سرود خوانان بابلی و آشوری بودند و نه تحت تاثیر اقوام سامی. موسیقی این سرودها صر? آ موسیقی آوازی بود و نه موسیقی سازی.
مشاهده می کنید که پرهیز از است? اده از ساز و آلات در موسیقی مذهبی از ادوار گذشته تاریخی وجود داشته و اثرات آن تا به امروز هم به چشم می خورد.
مسئولیت اجرای سرودهای مذهبی با موبدان خوش آواز بوده و به قول „استرابو” دانشمند یونانی این نغمه ها منحصر به م? اخر پهلوانی و مناجات با یزدان بوده است. شایان ذکر است که امروزه بازمانده هایی از این آئین کهن هنوز هم در ? رهنگ ایران دیده می شود.
هرودوت همچنین می نویسد :
„ایرانیان برای قربانی در راه خداوند و مقدسات خود، کشتارگاه و آتشکده ندارند و بر قبور مردگان شراب نمی پاشند. در عوض یکی از پیشوایان مذهبی حاضر می شود و یکی از سرودهای مذهبی را می خواند.”
موسیقی رزمی
اما در دوران هخامنشی موسیقی نوع دیگری هم موجود بوده است. یکی از انواع دیگر، موسیقی رزمی يا جنگی بوده است.
گزنو? ون دیگر مورخ یونانی در کتاب „سیروپیدیا” می نویسد :
„کورش کبیر به عادت دیرینه، در موقع حمله به ارتش آشور سرودی را آغاز کرد و سپاهیان او با صدای بلند آنرا خواندند و بعد از پایان سرود، آزادمردان با قدمهای مساوی و منظم به راه ا? تادند. کورش در وقت حمله به دشمن سرود جنگی را آغاز کرد و سپاهیان با او هماهنگ شدند.”
„کورش برای حرکت سپاه دستور داد سربازان با شنیدن صدای شیپور قدم بردارند و حرکت کنند، زیرا صدای شیپور علامت حرکت است.”
این سروده ها برای بر انگیختن حس شجاعت و دلیری سربازان اجرا می شد و گزنو? ون اضا? ه می کند که :
„کورش از کشته شدن سربازان طبری و طالشی مغموم شد و برای مرگ سربازان مازندرانی و طالشی سرودی خواند و این همان سرودی است که در ادوار بعد در مراسم موسوم به 'مرگ سیاوش' خوانده می شد.”
این مراسم هنوز هم در بین بسیاری از طوای? ایرانی وجود دارد و بنام „سوگ سیاوشان” یا „سووشون” معرو? است و بقایای این آئین قدیمی حتی در مراسم آئینی ایران بعد از اسلام نیز دیده می شود.
از دوران هخامنشی سازهایی باقی مانده است از آنجمله می تواند به کرنا، نی، شیپور، کوس (نوعی ساز ضربی) ، درای و سنج اشاره کرد.
در سال 1336 هجری شمسی در کاوشهای تخت جمشید در حول و حوش آرامگاه اردشیر سوم هخامنشی، یک شیپور ? لزی به طول 120 سانتی متر به دست آمد که شبیه کرنای است. قطر دهنه آن 50 سانتیمتر و جزو سازهای جنگی محسوب می شود.
موسیقی مجلسی
اما نوع دیگری از موسیقی بنام مجلسی نیز در آن روزگار مرسوم بوده است. موسیقی مجلسی یا همان بزمی از دیر باز در تمدن ایران وجود داشته است. آوازهای ? راغت، سرودهای شادی و سرور، در جلسات بزم بکار می ر? ت و سازهای ویژه و شیوه اجرای خاص خود را داشت.
گزنو? ون و هرودوت هر دو از این نوع موسیقی نام برده اند و دیگر مورخ یونانی „آتنه” در این باره نوشته است که :
„در جشن مهرگان که در حضور شاهنشاه هخامنشی برگزار می شد، نوازندگان و خوانندگان با اجرای برنامه هایی در مجلس شرکت می کردند و خوانندگان و نوازندگان در آن جشن ها سهم اساسی داشتند.”
هرودوت از وجود تعداد زیادی موسیقیدان در عصر هخامنشی یاد می کند و می نویسد که آنها در دربار نیز زندگی می کردند و در روزهای جشن همچون مهرگان، سده، نوروز و ... به دربار خوانده می شدند و شادی و سرور برپا می کردند.
گزنو? ون نیز می نویسد :
„کورش برای کیاخسار تعدادی از موسیقیدانها را برگزید ... اسکندر مقدونی از خزانه کورش 320 ? قره اسب و آلات موسیقی را بدست آورد ...”
و جالب اینجاست که در س? رنامه ? یثاغورث نیز به مراسم تاجگذاری داریوش اشاره شده است :
„حدود 360 دختر خنیاگر (نوازنده یا خواننده) به آوزاخوانی و نوازندگی می پرداختند.”
برگر? ته از : كتاب موسیقی ایران از آغاز تا امروز - جلد اول ، غلامرضا جوادی
منبع : سايت گ? تگوي هارمونيك
پاسخ با نقل قول
علاقه مندي ها (Bookmarks)