0
شراره آتش
چون آتشِ عشقت شراره بزد بر سر و تنم
یک جا همه بسوخت هرچه که بود زیر پیرهنم
آنچه که از مِهر تو بر دل توان بدید
یک نور معرفت که بُود شمع روشنم
گیسوی تو ناجی شبهای تار من
چون حلقه یٍ دار خواهمش دور گردنم
آن گرمی تب دار تنِ پر غرور تو
یک جا همه شکست غرور و من منم
گر چهره زیبای تو به گلزار اطلسی است
خواهم که به گلزار تو باشد مسکنم
چون پادشه حُسنی و احسان به دل کنی
بر تخت عاشقیت چه فتنه ها که برافکنم
گرما و سرخی لبهای مرا هیچ کس ندید
این راست بُود من در عشق پاک دامنم
الیاس ز اهواز آمدی با دلی سپید
بهتان بُود هر که بگفت در عشق لاف میزنم
علاقه مندي ها (Bookmarks)