اشعار مهرنام

[morteza3164]

ایول مهرنام چه عجب بابا یه شعر بدون غم
دستت درد نکنه کلی دلمو شاد کری خواهر گلم
راستی لول عاشق کی شدی (عاشق آن زاهدم که می برد می را به خانه)
شاد شاد باشی همیشه
الیاس

[MEHRNAM]

سلام

تو دیوونه ای

إإإإإإإإإإإإإإإإإإإإإإإإإ إإإإإإإإ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!! !! ... پس شما هم آثار دیوانگی و جنون را بر من مشاهده کردین!
پیش از شما هم کسان دیگری تشخیص دادند!... ممنون که یادآوری کردین(لووول)

قبلی بهتر از این بود مخصوصا قسمت آخرش جند بیت آخر پخته تر بود
شعر هاتون به صورت مجموعه pdf کن یجا خوندن شعر ها درک بهتری میده
موفق یاشی

ممنون از نظر شما! سعی میکنم به نکاتی که گفتین توجه کنم.

ایول مهرنام چه عجب بابا یه شعر بدون غم
دستت درد نکنه کلی دلمو شاد کری خواهر گلم
راستی لول عاشق کی شدی (عاشق آن زاهدم که می برد می را به خانه)
شاد شاد باشی همیشه
الیاس

آخه مرتضی جان! مگه آدم قحطه که من بیام عاشق زاهدی بشم که می را به خانه میبره؟!! از این که توجه کردی و خوندی ممنونم. شاد و پیروز باشید.

[Sina_Yanni]

ای ول مهرنام ! به قول آقا الیاس یه شعر امیدوار کننده که توش عشق و ... هست. چه عجب بابا .

زیبا بود . آفرین آبجی . خیلی زیاد :)

[soroosh_269]

درود
بازم مثل همیشه مهرنام (برنده میشه!!! نه بابا) گل کاشته!!!
ممنون

[MEHRNAM]

درود
بازم مثل همیشه مهرنام (برنده میشه!!! نه بابا) گل کاشته!!!
ممنون

!!! ممنون... (جایزم یه گردش تو الموت باشه خوبه؟! لووووول)

[M8H]

سلام!
مهرنام عاااالی بود!
موفق باشی!

[MEHRNAM]

سلام!
مهرنام عاااالی بود!
موفق باشی!

به به به به! چه عجب! چشم ما به دیدار شما روشن شد... هههه اسم کاربری جدید واست پیشنهاد دارم : „غیبت کبری” لوووووول
گذشته از شوخی، ممنون حسین جان که خوندی و نظر دادی.

[MEHRNAM]

آه و افسوس و درد و فغان!
از اول „ب” بسم الله ميگويم اصل مطلب را
اي كساني كه در خلال شعرهاي آزرده دلان
به دنبال شور و شادي و شعفيد
نوشته هاي بر باد رفته ي مرا نخوانيد
اين گسسته دل از بند همه را
در آيينه ي شعرهايش نسنجيد
نخوانيد اي اميدواران!
روي كلام با نااميدان است
اي رفيقان نااميد! درد دل من را گوش كنيد
نا كجاها ميرفت رؤياهايم
مي انديشيدم به آنچه مرد ميخوانندش
و هم چنان مي انديشم
چه بود اصل مرد؟ چه شده هم اكنون؟
اما نه! انگار هميشه يك چيز بوده و هست
من سعي ميكنم مرد رؤياهايم را در آيينه هاي مجسّم بيابم
اما نه! انگار خدا وجود مرد را از زمين خط زده است
...
نه صداي مردانه و بزرگوارانه اي كه آرامشي دهد
نه آغوش محكم و گرمي كه پناهي شود
در شبهاي نازك تنهايي
و نه صداقتي كه در سايه ي آن بتوان
دل خوش كرد به بزرگ شدن فرزندان نامشروع!
من از مرد نميخواهم شواليه باشد
نميخواهم رستم باشد
نميخواهم اينشتين يا حكيم عمر خيام نيشابوري باشد
از آنجا كه آنان هم مرد نبودند
شرط ميبندم سرماي آغوش رستم را
هنگامي كه معشوقه يا همسرش را بغل ميزد
تجربه كرده ام؛
قسم ميخورم دورويي شواليه ها و اينشتينها و حكيم عمر خيامها را
هنگامي كه به معشوقه يا همسرشان عشق ميورزيدند تجربه كرده ام!
من آنچنان تشنه ي آغوش صادقانه و گرمم كه
ديگر هيچ آتشي يخ لجوج افكارم را باز نميكند
چشم هايم ديگر رو به آنچه مرد ميخوانندش بر نميگردد
مدام با آرزو و افسوس افقها را نگاه ميكنم
گاهي صدايي از گوشه و كنار مي آيد
كه ناشيانه و فريبكارانه صداي مرد رؤياهايم را تقليد ميكند
سري بر ميگردانم نگاهي مي افكنم
موجودي سرتاپا ضعف و نقص ميبينم
كه باد غب غبش همه جا را گرفته!
كه با عيبهاي ديگران نقايص خود را مي پوشاند
كه سرد است و اداي گرم ها را در مي آورد
كه مجازيست و اداي حقيقت را در مي آورد
كه نيرنگ است و اداي نجابت را در مي آورد
كه دروغ است و اداي صداقت را در مي آورد
و خلاصه آن قدر ميبينم چيزهايي را
كه اي كاش نميديدم
كه باز چشمان كم سويم رو به افقهاي بي كران بلند پروازي ميكنند
كاش مرد را اين گونه برايمان معني نميكردند
شايد آنگاه ديگر از مكر و دروغ و خدعه و سردي و نيرنگ
و همه ي اينها، بيزار نميشديم
ميپذيرفتيم كه مرد همين است؛
همين روحيه ي ضعيف و افكار مغشوش
كه درگير در هوس هاي پست،
جسم به ظاهر قوي و بزرگ ولي در باطن مفلوك و شكست خورده اش را
به زور ميكشاند و ميبرد و ميزند
تا لحظه ي مرگ نكبت بارش
در يكي از دل انگيزترين روزهاي بهار فرا رسد
آنگاه ديگر سردي آغوشش را
و همه ي صفتهاي مردانه ي نداشته اش را
با خود ميبرد ، يا شايد هم نبرد
ولي به هر حال اثرش خنثي و متوقف ميشود
روزي كه ديگر نميتواند دختراني را كه
احساسات خود را به هواي او سركوب كرده اند ، فريب دهد
و نهايت سوء استفاده هاي كثيف را از آنها بكند
روزي كه ديگر زنان چشم پر اميد خود را
به وجود واهي او نميدوزند
زماني كه من همان گونه كه هم اكنون تنها هستم
- ولي خودم نميخواهم باور كنم-
شب هنگام تنها در پشت بام مينشينم
و به ستارگان نگاه ميكنم
و به زيبايي هم حسوديمان ميشود!
زماني كه نبايد براي حمايت از فرزندان نامشروع آن مرد
از خود او كتك بخورم
زماني كه من ، يك زن ،
زندگي ميكنم؛
همانطور كه از نامم مي آيد
و هر نامي را فلسفه ايست:
زن يعني زندگي...
و مرد يعني مرگ.

[Mona]

سلام

مهرنام جان داری کم کم جا پای فروغ میذاری :) زیبا بود و تلخ و البته کمی ناپخته...!

به امید موفقیت روزافزون برای شما

[MEHRNAM]

سلام

مهرنام جان داری کم کم جا پای فروغ میذاری :) زیبا بود و تلخ و البته کمی ناپخته...!

به امید موفقیت روزافزون برای شما

ممنون...
آره يه كم ناپخته بود... خيلي عجله كردم ! لووول
مرسي كه خوندي.

[delasa]

خیلی عالی بود!!!

[Mehraneh]

آه و افسوس و درد و فغان!

از اول „ب” بسم الله ميگويم اصل مطلب را
اي كساني كه در خلال شعرهاي آزرده دلان
به دنبال شور و شادي و شعفيد
نوشته هاي بر باد رفته ي مرا نخوانيد
اين گسسته دل از بند همه را
در آيينه ي شعرهايش نسنجيد
نخوانيد اي اميدواران!
روي كلام با نااميدان است
اي رفيقان نااميد! درد دل من را گوش كنيد
نا كجاها ميرفت رؤياهايم
مي انديشيدم به آنچه مرد ميخوانندش
و هم چنان مي انديشم
چه بود اصل مرد؟ چه شده هم اكنون؟
اما نه! انگار هميشه يك چيز بوده و هست
من سعي ميكنم مرد رؤياهايم را در آيينه هاي مجسّم بيابم
اما نه! انگار خدا وجود مرد را از زمين خط زده است
...
نه صداي مردانه و بزرگوارانه اي كه آرامشي دهد
نه آغوش محكم و گرمي كه پناهي شود
در شبهاي نازك تنهايي
و نه صداقتي كه در سايه ي آن بتوان
دل خوش كرد به بزرگ شدن فرزندان نامشروع!
من از مرد نميخواهم شواليه باشد
نميخواهم رستم باشد
نميخواهم اينشتين يا حكيم عمر خيام نيشابوري باشد
از آنجا كه آنان هم مرد نبودند
شرط ميبندم سرماي آغوش رستم را
هنگامي كه معشوقه يا همسرش را بغل ميزد
تجربه كرده ام؛
قسم ميخورم دورويي شواليه ها و اينشتينها و حكيم عمر خيامها را
هنگامي كه به معشوقه يا همسرشان عشق ميورزيدند تجربه كرده ام!
من آنچنان تشنه ي آغوش صادقانه و گرمم كه
ديگر هيچ آتشي يخ لجوج افكارم را باز نميكند
چشم هايم ديگر رو به آنچه مرد ميخوانندش بر نميگردد
مدام با آرزو و افسوس افقها را نگاه ميكنم
گاهي صدايي از گوشه و كنار مي آيد
كه ناشيانه و فريبكارانه صداي مرد رؤياهايم را تقليد ميكند
سري بر ميگردانم نگاهي مي افكنم
موجودي سرتاپا ضعف و نقص ميبينم
كه باد غب غبش همه جا را گرفته!
كه با عيبهاي ديگران نقايص خود را مي پوشاند
كه سرد است و اداي گرم ها را در مي آورد
كه مجازيست و اداي حقيقت را در مي آورد
كه نيرنگ است و اداي نجابت را در مي آورد
كه دروغ است و اداي صداقت را در مي آورد
و خلاصه آن قدر ميبينم چيزهايي را
كه اي كاش نميديدم
كه باز چشمان كم سويم رو به افقهاي بي كران بلند پروازي ميكنند
كاش مرد را اين گونه برايمان معني نميكردند
شايد آنگاه ديگر از مكر و دروغ و خدعه و سردي و نيرنگ
و همه ي اينها، بيزار نميشديم
ميپذيرفتيم كه مرد همين است؛
همين روحيه ي ضعيف و افكار مغشوش
كه درگير در هوس هاي پست،
جسم به ظاهر قوي و بزرگ ولي در باطن مفلوك و شكست خورده اش را
به زور ميكشاند و ميبرد و ميزند
تا لحظه ي مرگ نكبت بارش
در يكي از دل انگيزترين روزهاي بهار فرا رسد
آنگاه ديگر سردي آغوشش را
و همه ي صفتهاي مردانه ي نداشته اش را
با خود ميبرد ، يا شايد هم نبرد
ولي به هر حال اثرش خنثي و متوقف ميشود
روزي كه ديگر نميتواند دختراني را كه
احساسات خود را به هواي او سركوب كرده اند ، فريب دهد
و نهايت سوء استفاده هاي كثيف را از آنها بكند
روزي كه ديگر زنان چشم پر اميد خود را
به وجود واهي او نميدوزند
زماني كه من همان گونه كه هم اكنون تنها هستم
- ولي خودم نميخواهم باور كنم-
شب هنگام تنها در پشت بام مينشينم
و به ستارگان نگاه ميكنم
و به زيبايي هم حسوديمان ميشود!
زماني كه نبايد براي حمايت از فرزندان نامشروع آن مرد
از خود او كتك بخورم
زماني كه من ، يك زن ،
زندگي ميكنم؛
همانطور كه از نامم مي آيد
و هر نامي را فلسفه ايست:
زن يعني زندگي...

و مرد يعني مرگ.

مهرنام جان عاااااااااااااااااااااااا ااااالیییییییییی بود...
نمی دونی چقدر کیف کردم... واقعا حرف دل آدمو زده بودی...
انتخاب کلماتتم عالی بود... واقعا ممنونم ازت

[MEHRNAM]

خیلی عالی بود!!!

ممنون از لطف و توجهتون.

مهرنام جان عاااااااااااااااااااااااا ااااالیییییییییی بود...
نمی دونی چقدر کیف کردم... واقعا حرف دل آدمو زده بودی...
انتخاب کلماتتم عالی بود... واقعا ممنونم ازت __________________

ممنون مهرانه جان... لطف داري به پاي شما كه نميرسيم.

[AFRooGH]

آه و افسوس و درد و فغان!

از اول „ب” بسم الله ميگويم اصل مطلب را
اي كساني كه در خلال شعرهاي آزرده دلان
به دنبال شور و شادي و شعفيد
نوشته هاي بر باد رفته ي مرا نخوانيد
اين گسسته دل از بند همه را
در آيينه ي شعرهايش نسنجيد
نخوانيد اي اميدواران!
روي كلام با نااميدان است
اي رفيقان نااميد! درد دل من را گوش كنيد
نا كجاها ميرفت رؤياهايم
مي انديشيدم به آنچه مرد ميخوانندش
و هم چنان مي انديشم
چه بود اصل مرد؟ چه شده هم اكنون؟
اما نه! انگار هميشه يك چيز بوده و هست
من سعي ميكنم مرد رؤياهايم را در آيينه هاي مجسّم بيابم
اما نه! انگار خدا وجود مرد را از زمين خط زده است
...
نه صداي مردانه و بزرگوارانه اي كه آرامشي دهد
نه آغوش محكم و گرمي كه پناهي شود
در شبهاي نازك تنهايي
و نه صداقتي كه در سايه ي آن بتوان
دل خوش كرد به بزرگ شدن فرزندان نامشروع!
من از مرد نميخواهم شواليه باشد
نميخواهم رستم باشد
نميخواهم اينشتين يا حكيم عمر خيام نيشابوري باشد
از آنجا كه آنان هم مرد نبودند
شرط ميبندم سرماي آغوش رستم را
هنگامي كه معشوقه يا همسرش را بغل ميزد
تجربه كرده ام؛
قسم ميخورم دورويي شواليه ها و اينشتينها و حكيم عمر خيامها را
هنگامي كه به معشوقه يا همسرشان عشق ميورزيدند تجربه كرده ام!
من آنچنان تشنه ي آغوش صادقانه و گرمم كه
ديگر هيچ آتشي يخ لجوج افكارم را باز نميكند
چشم هايم ديگر رو به آنچه مرد ميخوانندش بر نميگردد
مدام با آرزو و افسوس افقها را نگاه ميكنم
گاهي صدايي از گوشه و كنار مي آيد
كه ناشيانه و فريبكارانه صداي مرد رؤياهايم را تقليد ميكند
سري بر ميگردانم نگاهي مي افكنم
موجودي سرتاپا ضعف و نقص ميبينم
كه باد غب غبش همه جا را گرفته!
كه با عيبهاي ديگران نقايص خود را مي پوشاند
كه سرد است و اداي گرم ها را در مي آورد
كه مجازيست و اداي حقيقت را در مي آورد
كه نيرنگ است و اداي نجابت را در مي آورد
كه دروغ است و اداي صداقت را در مي آورد
و خلاصه آن قدر ميبينم چيزهايي را
كه اي كاش نميديدم
كه باز چشمان كم سويم رو به افقهاي بي كران بلند پروازي ميكنند
كاش مرد را اين گونه برايمان معني نميكردند
شايد آنگاه ديگر از مكر و دروغ و خدعه و سردي و نيرنگ
و همه ي اينها، بيزار نميشديم
ميپذيرفتيم كه مرد همين است؛
همين روحيه ي ضعيف و افكار مغشوش
كه درگير در هوس هاي پست،
جسم به ظاهر قوي و بزرگ ولي در باطن مفلوك و شكست خورده اش را
به زور ميكشاند و ميبرد و ميزند
تا لحظه ي مرگ نكبت بارش
در يكي از دل انگيزترين روزهاي بهار فرا رسد
آنگاه ديگر سردي آغوشش را
و همه ي صفتهاي مردانه ي نداشته اش را
با خود ميبرد ، يا شايد هم نبرد
ولي به هر حال اثرش خنثي و متوقف ميشود
روزي كه ديگر نميتواند دختراني را كه
احساسات خود را به هواي او سركوب كرده اند ، فريب دهد
و نهايت سوء استفاده هاي كثيف را از آنها بكند
روزي كه ديگر زنان چشم پر اميد خود را
به وجود واهي او نميدوزند
زماني كه من همان گونه كه هم اكنون تنها هستم
- ولي خودم نميخواهم باور كنم-
شب هنگام تنها در پشت بام مينشينم
و به ستارگان نگاه ميكنم
و به زيبايي هم حسوديمان ميشود!
زماني كه نبايد براي حمايت از فرزندان نامشروع آن مرد
از خود او كتك بخورم
زماني كه من ، يك زن ،
زندگي ميكنم؛
همانطور كه از نامم مي آيد
و هر نامي را فلسفه ايست:
زن يعني زندگي...

و مرد يعني مرگ.

مرسی مهرنام جان از این شعری که گذاشتی ولی به نظر من خیلی جای کار داره که بهترش کنی(تا زیبا تر بشه)
سپاس

[Sina_Yanni]

سلام مهرنام .

مثل همیشه قشنگ بود . آفرین ... .

ولی یعنی چی مرد یعنی مرگ ؟؟ ههههههه ! توصیفی چیزی داره ؟ ایهام ؟ ههههه ... . توضیح میدی ؟

[mahroo]

آه و افسوس و درد و فغان!

از اول „ب” بسم الله ميگويم اصل مطلب را
اي كساني كه در خلال شعرهاي آزرده دلان
به دنبال شور و شادي و شعفيد
نوشته هاي بر باد رفته ي مرا نخوانيد
اين گسسته دل از بند همه را
در آيينه ي شعرهايش نسنجيد
نخوانيد اي اميدواران!
روي كلام با نااميدان است
اي رفيقان نااميد! درد دل من را گوش كنيد
نا كجاها ميرفت رؤياهايم
مي انديشيدم به آنچه مرد ميخوانندش
و هم چنان مي انديشم
چه بود اصل مرد؟ چه شده هم اكنون؟
اما نه! انگار هميشه يك چيز بوده و هست
من سعي ميكنم مرد رؤياهايم را در آيينه هاي مجسّم بيابم
اما نه! انگار خدا وجود مرد را از زمين خط زده است
...
نه صداي مردانه و بزرگوارانه اي كه آرامشي دهد
نه آغوش محكم و گرمي كه پناهي شود
در شبهاي نازك تنهايي
و نه صداقتي كه در سايه ي آن بتوان
دل خوش كرد به بزرگ شدن فرزندان نامشروع!
من از مرد نميخواهم شواليه باشد
نميخواهم رستم باشد
نميخواهم اينشتين يا حكيم عمر خيام نيشابوري باشد
از آنجا كه آنان هم مرد نبودند
شرط ميبندم سرماي آغوش رستم را
هنگامي كه معشوقه يا همسرش را بغل ميزد
تجربه كرده ام؛
قسم ميخورم دورويي شواليه ها و اينشتينها و حكيم عمر خيامها را
هنگامي كه به معشوقه يا همسرشان عشق ميورزيدند تجربه كرده ام!
من آنچنان تشنه ي آغوش صادقانه و گرمم كه
ديگر هيچ آتشي يخ لجوج افكارم را باز نميكند
چشم هايم ديگر رو به آنچه مرد ميخوانندش بر نميگردد
مدام با آرزو و افسوس افقها را نگاه ميكنم
گاهي صدايي از گوشه و كنار مي آيد
كه ناشيانه و فريبكارانه صداي مرد رؤياهايم را تقليد ميكند
سري بر ميگردانم نگاهي مي افكنم
موجودي سرتاپا ضعف و نقص ميبينم
كه باد غب غبش همه جا را گرفته!
كه با عيبهاي ديگران نقايص خود را مي پوشاند
كه سرد است و اداي گرم ها را در مي آورد
كه مجازيست و اداي حقيقت را در مي آورد
كه نيرنگ است و اداي نجابت را در مي آورد
كه دروغ است و اداي صداقت را در مي آورد
و خلاصه آن قدر ميبينم چيزهايي را
كه اي كاش نميديدم
كه باز چشمان كم سويم رو به افقهاي بي كران بلند پروازي ميكنند
كاش مرد را اين گونه برايمان معني نميكردند
شايد آنگاه ديگر از مكر و دروغ و خدعه و سردي و نيرنگ
و همه ي اينها، بيزار نميشديم
ميپذيرفتيم كه مرد همين است؛
همين روحيه ي ضعيف و افكار مغشوش
كه درگير در هوس هاي پست،
جسم به ظاهر قوي و بزرگ ولي در باطن مفلوك و شكست خورده اش را
به زور ميكشاند و ميبرد و ميزند
تا لحظه ي مرگ نكبت بارش
در يكي از دل انگيزترين روزهاي بهار فرا رسد
آنگاه ديگر سردي آغوشش را
و همه ي صفتهاي مردانه ي نداشته اش را
با خود ميبرد ، يا شايد هم نبرد
ولي به هر حال اثرش خنثي و متوقف ميشود
روزي كه ديگر نميتواند دختراني را كه
احساسات خود را به هواي او سركوب كرده اند ، فريب دهد
و نهايت سوء استفاده هاي كثيف را از آنها بكند
روزي كه ديگر زنان چشم پر اميد خود را
به وجود واهي او نميدوزند
زماني كه من همان گونه كه هم اكنون تنها هستم
- ولي خودم نميخواهم باور كنم-
شب هنگام تنها در پشت بام مينشينم
و به ستارگان نگاه ميكنم
و به زيبايي هم حسوديمان ميشود!
زماني كه نبايد براي حمايت از فرزندان نامشروع آن مرد
از خود او كتك بخورم
زماني كه من ، يك زن ،
زندگي ميكنم؛
همانطور كه از نامم مي آيد
و هر نامي را فلسفه ايست:
زن يعني زندگي...

و مرد يعني مرگ.

سلام...
مهرنام جان واقعا شعرات خیلی قشنگه با این سن کم خیلی عالی شعر میگی... مخصوصا این شعرت. این شعرت رو واقعا دوست دارم. خیلی هنرمندانه این وضع مارو به تصویر کشیدی.
آرزوی موفقیت روز افزونت رو میکنم...