اول از همه ، در اينكه ما براي ياد گيري موسيقي به استاد نياز داريم حرفي توش نيست. چون ما هر چقدر هم كه استعداد و توانايي داشته باشيم باز هم گوشه ها و نكته هايي هست كه تجربه يك استاد مي تونه اون رو به ما ياد بده .
بعدش ، استاد به نظر اين حقير به كسي مي گويند كه :
1- دانش و علم اون رشته را داشته باشه. (چه بهتر كه تحصيلات آكادميك هم باشه).
2- تجربه كافي داشته باشه . (در حدي كه با هر سطح شاگرد بتونه كار كنه).
3- روانشناس خوبي باشه . (روحيات هر فرد رو درك كنه و تفاوت انسانها رو در ياد گيري بفهمه .)
4- اعتماد به نفس داشته باشه . (باعث انتقال اين اعتماد به نفس به شاگرد خواهد شد .)
5- در كار خودش اول ، حرفه اي كه داره رو قرار بده بعد پول.
6- هميشه سعي كنه شاگردهايي پرورش بده كه از خودش يك قدم جلوتر باشند.
7- تواضع داشته باشه . (مخصوصا در مواردي كه چيزي رو نمي دونه و شاگردي بهش ياد مي ده).
8- اخلاق حرفه اي داشته باشه . (نزدن براي ساير استادها ، تحقير نكردن ساير استادها و...).
9- حتي الامكان به روز باشه و علم روز موسيقي رو هم اطلاع داشته باشه و هميشه دنبال تكنيكها و چيزهاي جديدي در زمينه موسيقي باشه. (در يك سطح و يك جا ماندن براي استاد بزرگترين آفت است).
10- منظم و منضبط باشه .
11- با اخلاق باشه و امانتدار (در ايران زمين ما نيستند ، اما هستند در بلادي كه وقتي خانمي يا دختري پيش استادي كار مي كند ، استاد شاگردش را به چشم يك غزال زيبا مي بيند و خودش را شير بيشه .)
12- اگر خوش اخلاق هم باشد كه ديگه بهتر.!
اگراينها را داشت ، ديگه زياد مهم نيست كه مي خواهد موسيقي را چطور ياد بدهد ، با پا زدن ، يا با شمارش ، و...
اين خصوصيات يك استاد خوبه.!
( گفتا: يافت مي نشود ، جسته ايم ما /گفتم : آنكه يافت مي نشود ، آنم آرزوست.)
علاقه مندي ها (Bookmarks)