برای کسی که دوسش دارین شعر بگین

[morteza3164]

شب بی من بودنت خوش

شعله ی خاموش دل کش

آخرین معجزه ی من

شب بی من بودنت خوش

من به خواستنت دچارو

تو به مرگ کوچه سر خوش

رد پات مونده رو قلبم

شب بی من رفتنت خوش

تا سقوط سایه هامو

یه افق منظره راهه

پشت رویای من و تو

باد وحشی تکیه گاهه

یه طرف کابوس عشقو

یه طرف بهت همیشه

هر چی ابر خون چکیده ست

تو چشام خلاصه میشه

من به خواستنت دچارو

تو به مرگ کوچه سر خوش

رد پات مونده رو قلبم

شب بی من رفتنت خوش

جاده ها دل نگرانن

که تو برگردی دوباره

انگار این جهان به جز تو

حرف تازه ای نداره

بعد تو تنها به یادت

همه شبهام سپری شد

هر چی خوندمو نوشتم

قصه ی در به دری شد

من به خواستنت دچارو

تو به مرگ کوچه سر خوش

رد پات مونده رو قلبم

شب بی من رفتنت خوش

من بی تویی دچارو

تو به مرگ کوچه سر خوش

رد پات مونده رو قلبم

شب بی من رفتنت خوش

[sahar98]

زنی را می شناسم من...
زنی را می شناسم من
که شوق بال و پر دارد
ولی از بس که پر شور است
دوصد بیم را سفر دارد
زنی را می شناسم من
که در یک گوشه ی خانه
میان شستن و پختن
درون آشپزخانه
سرود عشق می خواند
نگاهش ساده و تنهاست
صدایش خسته و محزون است
امیدش در ته فرداست
زنی را می شناسم من
که می گوید پشیمان است
چرا دل را به او بسته
کجا او لایق آنست؟
زنی هم زیر لب گوید
گریزانم از این خانه
ولی از خود چنین پرسد
چه کس موهای طفلم را
پس از من می زند شانه؟
زنی آبستن درد است
زنی نوزاد غم دارد
زنی می گرید و گوید
به سینه شیر کم دارد
زنی با تار تنهایی
لباس تو ر می بافد
زنی در کنج تاریکی
نماز نور می خواند
زنی خوکرده با زنجیر
زنی مانوس با زندان
تمام سهم اواینست:
نگاه سرد زندانبان!
زنی را می شناسم من
که می میرد زیک تحقیر
ولی آواز میخواند
که این است بازی تقدیر
زنی با فقر می سازد
زنی با اشک می خوابد
زنی با حسرت و حیرت
گناهش را نمی داند
زنی واریس پایش را
زنی درد نهانش را
زمردم می کند مخفی
که یک باره نگویندش
چه بدبختی چه بدبختی!
زنی را می شناسم من
که شعرش بوی غم دارد
ولی می خنددو گوید
که دنیا پیچ و خم دارد
زنی را می شناسم من

[sapphire_sky]

لبخند معصومت... دنیای آرومت... خورشید تو چشمات... قدر شو میدونم
موهای خرمائیت... دستای مردادیت... شهریور لبهات... قدر شو می دونم...
خورشیدم... خانومم.. من با تو ... آرومم
رویامی ... دنیامی... دستاتو... می بوسم
زیبایی/محجوبی... مغرور و جذابی... چشماتو میبندی... با لبخند می خوابی...
تا وقتی اینجایی... این خونه پا بر جاس... ما با هم خوشبختیم ... دنیای ما زیباس
خورشیدم... خانومم.. من با تو ... آرومم
رویامی ... دنیامی... دستاتو .. می بوسم

من عاشق این شعرم . اگرچه برای کسی که دوستش دارم نیست ولی خواستم یادی از جهان و این شعر زیبا کرده باشم ... روح زنده یاد جهان شاد.

[morteza3164]

اینجا چراغی روشنه




هر جا چراغی روشنه از ترس تنها بودنه


ای ترس تنهای من اینجا چراغی روشنه


اینجا یکی از حس شب احساس وحشت می کنه


هرروز از فکر سقوط با کوه صحبت می کنه


جایی که من تنها شدم شب قبله گاهه آخره


اینجا تو این قطب سکوت


کابوس طولانی تره


من ماه میبینم هنوز این کور سوی روشنه


اینقدر سو سو می زنم شاید یه شب دیدی منو


هرجا چراغی روشنه از ترس تنها بودنه


ای ترس تنهای من اینجا چراغی روشنه


اینجا یکی از حس شب احساس وحشت می کنه


هر روز از فکر سقوط با کوه صحبت می کنه

[hadi_e]

این رو تقدیم به همه ی دوستانی که عزیزی رو از دست دادن

اگر با روشنی پروانه ای را شمع میسوزد
تو با خاموشی ات ما را اسیر سوختن کردی

[hadi_e]

دراین بازار نامردی به دنبال چه میگردی؟

نمی یابی نشان هرگز تو از عشق و جوانمردی!

بروبگذر از این بازار'' ازاین مستی وطنازی !

اگر چون کوه هم باشی در این دنیا تو می بازی

[hadi_e]

هیچ چیز ویرانگرتر از این نیست كه متوجه شویم كسی كه به آن اعتماد داشته ایم عمری فریبمان داده است.

سال ها دردم اين است كه بايد پس از اين قسمت ها سال ها منتظر قسمت آخر باشم .

خواستم برایت هدیه بگیرم
گل گفت: که مرا بفرست که مظهر زیباییم
برگ گفت: که مرا بفرست که مظهر ایستادگی ام
بید گفت: که مرا بفرست که مظهر ادبم که همیشه سر به زیر دارم
به فکر فرو رفتم و
سرم را به زیر انداختم به ناگاه قلبم را دیدم
که بهترین چیز در زندگیم هست
به ناگه فریاد زدم
که قلبم را می فرستم چون
او
خود زیباست، مظهرایستادگیست
سربه زیرو با نجابتست

[hadi_e]

اگر ديوانگي کردم دلم خواست
زِ خود بيگانگي کردم دلم خواست
اگر که اعتماد چشم بسته
به خصم خانگي کردم دلم خواست
اگر تا اوجِ خودسوزي پريدم
نظر کرده به بال عشق بودم
اگر لب تشنه از دريا گذشتم
به دنبال زلال عشق بودم
به غير از من خود خوش باور من
کسي منت نداره بر سر من
کسي حال مرا هرگز نفهميد
دليل گريه هايم را نپرسيد
گناه عالمي را بردم از ياد
گناهم را کسي بر من نبخشيد
کسي بر حلقه ي اين در نکوبيد
من و شب پرسه هاي تلخ ترديد
در آن درياي بي پايان ظلمت
صداي يار ديداري نپيچيد
به غير از من خود خوش باور من
کسي منت نداره بر سر من
در آن تنهايي بي رحم و ممتد
به دلداري کسي از در نيامد
من تنهاي من تنها کسي بود
که هر شب در اتاقم پرسه مي زد
اگر چه از شما خانه خرابم
دچاره ياوه هاي بي جوابم
به خود اما به آنهايي که بايد
بدهکاري ندارم بي حسابم
پشيمان نيستم از آنچه بودم
پشيمان نيستم از ماجرايم
همين هستم ، همين خواهم شد از نو
اگر بار دگر دنيا بيايم ، اگر بار دگر دنيا بيايم

[sahar98]

ای چراغ هر بهانه از تو روشن ، از تو روشن
ای که حرفای قشنگت ، منو آشتی داده با من
من و گنجشکای خونه ، دیدنت عادتمونه
به هوای دیدن تو ، پر می گیریم از تو لونه
باز میای که مثه هر روز برامون دونه بپاشی
منو گنجشکا می میریم ، تو اگه خونه نباشی

همیشه اسم تو بوده اول و آخر حرفام
بس که اسم تو رو خوندم ، بوی تو داره نفس هام
عطر حرفای قشنگت ، عطر یک صحرا شقایق
تو همون شرمی که از اون سرخه گونه های عاشق
شعر من رنگ چشاته ، رنگ پاک بی ریایی
بهترین رنگی که دیدم ، رنگ زرد کهربایی
من و گنجشکای خونه ، دیدنت عادتمونه
به هوای دیدن تو ، پر می گیریم از تو لونه

[sapphire_sky]

این رو تقدیم به همه ی دوستانی که عزیزی رو از دست دادن

اگر با روشنی پروانه ای را شمع میسوزد
تو با خاموشی ات ما را اسیر سوختن کردی

ممنون خیلی درخور حال منه.

[shanshayanshan]

che romantic!!!
ar hast ketab kamtar khor ghame dost ke az har dosti ghamkhar tar ost.
(eraj merza)
bale!!

[sapphire_sky]

هادی جان من این شعرا رو نشنیدم نمی دونم تصنفیف ترانه هستن یا همه ازخودته یا شاعر دیگری؟ کاش می نوشتی ولی همشون زیبان.
[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]

[زنجیر]

در هوایت بی قرارم روز و شب/ سر زپایت برندارم روز و شب/تا که عشقت مطربی آغاز کرده/گاه چنگم گاه تارم روز و شب / زان شبی که وعده کردی روز وصل / روز و شب را میشمارم روز و شب
„حضرت مولانا”

[morteza3164]

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت
.
گل بخندید که از راست نرنجیم ولی
هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت
.
گر طمع داری از آن جام مرصع می لعل
ای بسا در که به نوک مژه‌ات باید سفت
.
تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد
هر که خاک در میخانه به رخساره نرفت
.
در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا
زلف سنبل به نسیم سحری می‌آشفت
.
گفتم ای مسند جم جام جهان بینت کو
گفت افسوس که آن دولت بیدار بخفت
.
سخن عشق نه آن است که آید به زبان
ساقیا می ده و کوتاه کن این گفت و شنفت
.
اشک حافظ خرد و صبر به دریا انداخت
چه کند سوز غم عشق نیارست نهفت

[sahar98]

گاهی مسیر جاده به بن بست می رود
گاهی تمام حادثه از دست می رود

گاهی همان کسی که دم از عقل می زند
در راه هشیاری خود مست می رود

گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست
وقتی که قلب خون شده بشکست می رود

اول اگرچه با سخن از عشق آمده
آخر خلاف آنچه که گفته است می رود

گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند
وقتی غبار معرکه بنشست می رود

اینجا یکی برای خودش حکم می دهد
آن دیگری همیشه به پیوست می رود

وای از غرور تازه به دوران رسیده ای
وقتی میان طایفه ای پست می رود

هر چند مضحک است و پر از خنده های تلخ
بر ما هر آنچه لایقمان هست می رود

این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست
تیریست بی نشانه که از شست می رود

بیراهه ها به مقصد خود ساده می رسند
اما مسیر جاده به بن بست می رود

[morteza3164]

ازاین زمانه چه دلگیرم خدای میداند

نمی شودکه بمیرم خدای میداند

وگرنه خواست من مردن است صدافسوس

بدست خاک اسیرم خدای میداند

زدوستان وخویشان خودجفا دیدم

تباهی است تقدیرم خدای میداند

به پیش دفترخودحرف میزنم چراکه کنون

نمی کنندتدبیرم خدای میداند

میان جمع پریشانم ودلم تنهاست

دگر قرار نگیرم خدای میداند

تو ساده دلق بپوش وسری به صحرا نه

که خاک شده است سریرم خدای میداند
8/7/1389






مهدی قناعت پیشه