رسیتال پیانوی 5 دی میناسکانیان

[Green_moment]

بگذارید رک صحبت کنیم. اگر آقای زیمرمن (از نظر من ایشون چیزی بین انسان و فرشته هستن) و جناب آقای جواد یساری (ایشون هم در جایگاه خودشون قابل احترام هستن) همزمان کنسرتی داشته باشن مردم کدوم اجرا رو ترجیح میدن؟ چه کسی به بالادهای شوپن اهمیت میده؟ شما یک حرفه ای هستید و بسیار بیشتر از من این موارد تلخ رو تجربه کردید. شاید یک راه (فقط شاید) برای تحریک حس زیبادوستی مردممون نشون دادن اجراهایی هیجان انگیز باشه. من تقریبا به این اطمینان رسیدم که یک اجرای سطح بالا برای ایران در این مقطع هیچ کمکی نیست. بلکه این مسیر باید ذره ذره و آرام آرام طی بشه. بنده تاپیکی رو با کمک دوستان راه اندازی کرده بودیم با عنوان „[ میهمان گرامی برای مشاهده لینک ها نیاز به ثبت نام دارید]”. باید بگم بنده با استفاده از موضوعات مطرح شده حداقل تونستم چند نفر انگشت شمار رو (همین قدر در توانم بود) با موسیقی کلاسیک آشنا کنم. حالا شما هزاران بار برای کسی که آشنایی با موسیقی کلاسیک ندارن بهترین اجرا از کنسرتوی راخمانینف رو بزارید... به قول یکی از همکاران عزیزم، آدم با شنیدن آهنگ‌هایی که امیر گوش میده دندون درد میگیره. که البته منظور از اون آهنگها چیزی مثل کوارتت ر ماژور فرانک بوده!!! شاید از بحث اصلی در حال خارج شدن هستیم، بهرحال امیدوارم منظورم رو تونسته باشم برسونم.

ببینید من کاملا بسیاری از صحبتهای شما رو درک میکنم و باور کنید بیش از اون چیزی که قصد بیانش رو دارید متوجه بسیاری از مسائل در بیانتون هستم...

من هم خدمتتون عرض کردم که واقعا مشکلی با آرشه پرانی ! روی کلاویه های پیانو ندارم اما ببینید مسئله اینه که هر چیزی باید در کنارش پیش بره...

اما میخوام خدمتتون عرض کنیم که این نوع جاذبه برای پذیرش به سمت موسیقی جدی به مراتب وضعیت هولناک تری رو پیش روی انسان میگذاره و واقعا بهتره که فرد اصلا چیزی از موسیقی جدی متوجه نباشه تا اینکه بخواد به این راه قدم بگذاره !

میخوام اینطور بیان کنم منظورمو , بنده خودم نمیتونم بگم که همه کتبی که در ایران درباره موسیقی کلاسیک نوشته شده مطالعه کردم اما به جرات میتونم بگم بسیاریشون رو به دقت مطالعه کردم از کتاب آثار کلیدی موسیقی اثر ژان ژاک سولی (که با ترجمه شیوای آقای مجلسی به چاپ رسیده) و درک دریافت موسیقی راجر کیمی ین تا فرم در موسیقی بین الملل علیرضا مشایخی اما هیچگاه مدعی العموم در باب عیار سنجی سبک موسیقی نبودم !

بحث من اینه که حتی در خود جامعه ایرانی هوادار موسیقی کلاسیک نوعی قشر سطحی نگر روشنفکر نما ! ظهور کرده که به مراتب خطرناکتر و هولناکتر از عموم مردمی که درکی از موسیقی ندارند , هستند !

بنده چندین بار با این افراد برخورد داشتم , افرادی که در کلمه راخمانینف و یا نوازنده های برجسته همچون هایفتز نوعی عبارت دهان پر کن پیدا کردند که باهاش هر چیزی رو میکوبند !

دیدگاهی که تنها از روزنه بسیار تنگ و کوچک تکنیک به همه قضایا نگاه میکنه و تنها اثری رو که میشناسه پیانو کنسرتوی شماره ۳ راخمانینف هستش (که البته حتی قادر نیستند میزانهای آغازین این اثر رو اجرا کنند) اما شما وقتی ازشون درباره فانتازی در اف مینور شوبرت (که برجسته ترین اثر تاریخ موسیقی برای پیانو چهار دست شناخته میشه) بپرسید ناگهان رنگ از رخساره برمیگرده !

میخوام بهتون بگم که حتی تردستی با ساز در صورتی که آگاهانه نباشه و جنبه خود نمایی (با هر لفظ خنده داری مثل بزرگترین پیانیست جهان ! ‌) میتونه اثراتی به مراتب سیاه تر داشته داشته برای مخاطبانی که به این سمت سوق میده...

درباره تاپیکتون هم بنده حتما پیگیرش هستم و انشالله به کمک هم و بقیه دوستان پستهای مفیدتری رو ایجاد میکنیم در این زمینه..