حکیم سنایی غزنوی

[fatemeh.1994]

ابوالمجد مجدود بن آدمسنایی غزنوی، موصوف به حکیم، از بزرگان، حکما و شعرای ایران، در اواسط قرن پنجم هجری در طوس به دنیا آمد.او آن هنگام که به شاعری روی آورد، مداح و شاعر سلطان ابراهیم غزنوی بود و پس از حادثه ای از این کار توبه کرد و به عرفان روی آورد. اشعار سنایی بر اخلاق، مواعظ، حقایق توحید، عرفان، حکمت و نکات لطیف بسیاری تکیه دارد و آدمی را به تزکیه ی درونی و توجه به شناخت خود و بازگشت به الله سوق می دهد. اهميت سنايي در تحول غزل و جايگاه او به عنوان پيشگام در شعر عرفاني و به تبع آن عطار و مولوي سبب شده است. سنایی، کلام خود را به اشارات مختلف از احادیث و آیات و قصص و تمثیلات و استدلالات عقلی و نتیجه گیری از آنها برای اثبات مقاصد خود و نیز اصطلاحات فراوانی علمی آراسته است و به همین سبب، بسیاری از ابیات او، دشوار و محتاج شرح و تفسیر شده اند.
بي گمان سنايي يك از دوستداران اهل بيت علیهم السلام است. ستايش وي از امام حسين و امام حسن علیهماالسلام و بدگويي از قاتلان حسين (ع) و نكوهش معاويه و آل زياد، دليل بر اعتقادات وي است. آثار فراوانی از سنایی به جا مانده است که: حدیقه الحقیقه و شریعه الطریقه، زاد السالکین، سیرالعباد الی المعاد و کارنامه ی بلخ از آن جمله اند. وفات او به سال 545 هجري(1150 ميلادي) اتفاق افتاد و مقبره اش در غزنين زيارتگاه خاص و عام است.

ای قوم از اين سرای حوادث سفر کنيد

خيزيد و سوی عالم علوی سفر کنيد

از حال آن سرای جلال از زبان حال

وا ماندگان حرص و حد را خبر کنيد