مشاعره

[Avazekhan]

وه که جدا نمی‌شود نقش تو از خیال من
تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من
ناله زیر و زار من زارترست هر زمان
بس که به هجر می‌دهد عشق تو گوشمال من
نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو
دست نمای خلق شد قامت چون هلال من
سعدی „علیه الرحمه”

[obvious]

نه در رفتن حرکت بود نه در ماندن سکونی
شاخه ها را از ریشه جدایی نبود
و باد سخن چین با برگ ها رازی چنان نگفت
که بشاید...

[sahar98]

دور از تو هر شب تا سحر ، گریان چو شمع محفلم

تا خود چه باشد حاصلی، از گریه ی بی حاصلم

چون سایه دور از روی تو ، افتاده ام در کوی تو

چشم امیدم سوی تو، وای از امید باطلم

از بس که با جان و دلم، ای جان و دل آمیختی

چون نکهت از آغوش گل، بوی تو خیزد از گلم

لبریز اشکم، جام کو؟آن آب آتش فام کو؟

و آن مایه ی آرام کو؟ تا چاره سازد مشکلم

در کار عشق یار دل، آگاهم از اسرار دل

غافل نی ام از کار دل، و از کار دنیا غافلم

...

رهی معیری

[sadaf]

من و بشناس ای غریبه ای به من از من خودی تر

من گل مردابیم که سایه ای نداره بر سر

[sahar98]

روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی
روزی که آهنگ هر حرف، زندگی‌ست
تا من به خاطر آخرین شعر، رنج جستجوی قافیه نبرم
روزی که هر حرف ترانه‌ایست
تا کمترین سرود بوسه باشد
روزی که تو بیایی، برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم …
و من آنروز را انتظار می‌کشم
حتی روزی
که دیگر
نباشم

شاملو

[tavalode_1fereshteh]

من که ملول گشتمی ازنفس فرشتگان
قال ومقال عالمی می کشم ازبرای تو
دولت عشق بین که چون ازسرفقروافتخار
گوشه تاج سلطنت می شکند گدای تو

[sahar98]

وه، چه شیرین است.
رنج بردن با فشردن؛
در ره یک آرزو مردانه مردن!
و اندر امید بزرگ خویش
با سرو زندگی‌ بر لب
جان سپردن!
آه؛ اگر باید
زندگانیرا بخون خویش رنگ آرزو بخشید
و بخون خویش نقش صورت دلخواه زد بر پرده امید


هوشنگ ابتهاج

[zibaaa]

دل من مهر تو را گرچه به خود زود گرفت

دیر باید که مرا نقش تو از دل برود

[Nassim_Agha]

در رهگذار گمشدگان ِ غبارها

بر بادها نوشته بسی یادگارها

کز این گذر گذشته فراوان سوار و اسب

نز اسبها رسید خبر نز سوارها

رفتند و گم شدند و از آنان فسانه ای

گردیده نقش در نفس روزگارها

بس کاروان گذشت و به جا ماند راه دور

پیچان چو دود در افق انتظارها

جز اشک گرم نیست روان آنچه بگذرد

بر چشم تشنه در خنک جویبارها

با اینهمه به راه روانیم و در خزان

داریم بر جگر عطش نو بهارها

[zibaaa]

آنکه بی باده کند جان مرا مست کجاست

وآنکه بیرون کند از جان و دلم دست کجاست

وآنکه سوگند خورم جز به سر او نخورم

وآنکه سوگند من و توبه ام اشکست کجاست

وآنکه جانها به سحر نعره زنانند از او

وآنکه ما را غمش از جای ببردست کجاست

جان جانست وگر جای ندارد چه عجب

اینکه جان می طلبد در تن ما هست کجاست

[Nassim_Agha]

تشنه ی برگ گل و شبنم ای باد بهار

جامی از برگ گل و شبنمم از لطف بیار

کاشکی خانه ی من در نگه بلبل بود

تا بدیدم که به گل خوانده کدامین اسرار

کاین چنین در نفس صبحگهان از سر شوق

فکند در نفس صبحگهان شور و شرار

به میان دو عدم عشق چه رازی دارد؟

که ببرده ست ز مرغان چمن صبر و قرار؟

ما که در خاک نشینی به ره عشق گره-

نگشودیم مگر عاقبت از گرد و غبار

[zibaaa]

رویی به روی ما نکنی حکم از آن توست

باز آ که روی در قدمانت بگستریم

نه بوی مهر می شنویم از تو ای عجب

نه روی آنکه مهر دگر کس بپروریم

[Nassim_Agha]

من امشب از خیالت مست مستم

ز شوقت جمله تن آغوش و دستم

من از بالا و پست هر دو عالم

به یمن قد و بالای تو رستم

ننوشم می دگر کز باده ی عشق

از این دم تا ابد من مست مستم

در این عالم نگارا گر تویی بت

بداند خلق عالم بت پرستم

[zibaaa]

متناسبند و موزون حرکات دلفریبت

متوجهست با ما سخنان بی حسیبت؟!

تو خود ای شب جدایی چه شبی بدین درازی

بگذر که جان سعدی بگداخت از لهیبت

تو برون خبر نداری که چه می رود ز عشقت

بدر آ اگر نه آتش بزنیم در حجیبت

[Nassim_Agha]

تو سروی و دل مجنون ما به رفتار است

چه گویمت که نه جای کلام و گفتار است

چمام چمان گذری چون نسیم و من چون بید

به خویش لرزم و گویم که کار دل زار است

[zibaaa]

تو مردمک چشم من مهجوری

زان با همه نزدیکیت از من دوری

نی نی غلطم تو جان شیرین منی

زان با منی و زچشم من مستوری