0
به نظر من سیاوش زندگانی -همچون مودیلیانی ی نقاش که در سایه ی اسم و رسم پیکاسو قرار گرفت و کمتر به اش پرداخته شد- در سایه ی بزرگ استادی همچون پرویز یاحقی بود. بداهه نوازی های زندگانی، نشان از نبوغ سرشار و تسلط بی حد و حصر او بر ساز ویولن داشت. وی سولو نوازی بود که نوای خوش الحان سازش چه در خلوتش و چه در ضبط های استودیویی اش و چه در کنسرت هایش، هیچ گاه ملاحت و قدرت و شیرینی ی پنجه اش تفاوتی نمی کرد و این یعنی ایستادن بر چکاد هنر ویولن نوازی. یادش مانا.
محمد خورشیدی
علاقه مندي ها (Bookmarks)