اندازه ها
اندازه ی استاندارد برای چلو به عنوان سایز کامل (full-size) خطاب می شود. هرچند در اندازه های دیگر نیز موجود است، از 8/7، 4/3 تا 16/1. هر چه به اعداد کوچک تر نزدیک می شویم ساختمان و طول ساز کوچک تر می شود. که معمولا برای استفاده ی کودکان و بزرگسالان با اندام کوچک استفاده می شوند. یک چلو "نیم سایز" (half-size) در واقعه نصف اندازه ی سایز کامل نیست بلکه فقط کمی کوچک تر است. بسیاری از نوازنده ها اندازه ی 8/7 را ترجیح می دهند زیرا کشش کمتری در پزیشن های پایین تر در دست نیاز است. ساز های بزرگ تر از 4/4 هر چند به ندرت وجود دارند و نوازنده هایی با دست هایی بزرگ از آنها استفاده می کنند. چلو های ساخته شده قبل از سال 1700 از ساز های حال حاضر بزرگ تر بودند.
در حدود 1680، تکنولوژی در ساخت سیم ها باعث شد که سیم هایی با صدای نازک تر و طول کمتر تولید گردد. برای مثال ساز های Stradivari را می توان به دو دسته تقسیم کرد. مدل های قبل از 1702 که چلو هایی بزرگ بودند. و مدل های بعد از این تاریخ، که Stradivari شروع به ساخت ساز هایی کوچک تر کرد.نوع دوم همان چلو هایی هستند که امروزه مورد استفاده قرار می گیرد.
لوازم جانبی
لوازم جانبی در چلو زیاد است.
کیس که برای مراقبت از ساز و آرشه استفاده می شود. معمولا از فیبر کربن. فایبر گلس و به ندرت از چوب ساخته می شوند.
کلوفون که به منظور ایجاد اصطکاک بیشتر بین موی آرشه و سیم استفاده می شود تا صدای مورد نیاز تولید شود. در کلوفون ممکن است از موادی مانند موم، طلا و نقره نیز استفاده گردد.
نگه دارنده ی پیچ نگه دارنده یا پایه (Endpin stops) که جلوی سر خوردن ساز را می گیرد. که بیشتر بر روز سطوح چوبی استفاده میشود و مخصوصا زمانی که پایه در انتها لاستیک نداشته باشد هر چند گاهی لاستیک هم ساز را سر جای خود نگه نمی دارد. بسیاری از سلیست ها از یک تکه موکت مربع یا مستطیل شکل که در جلوی ساز می توان آن را به زمین محکم کرد استفاده می کنند. هر چند که کمتر دیده شده این کار در یک کنسرت انجام شود و بیشتر در هنگام تمرین این کار را انجام می دهند. نوازنده ها ممکن است از کفش خود برای این کار نیز استفاده کنند.
Wolf tone eliminators وسیله ای است که بین سیم گیر و خرک قرار می گیرد تا جلوی صدایی غیر متعارف معروف به wolf tones یا wolfs را بگیرد.
صدا خفه کن ها که برای تغییر صدای ساز استفاده می شوند. صدا خفه کن های تمرین ( ساخته شده از فلز) صدای ساز را به طور مستقیم کاهش می دهند. معمول ترین نوع صدا خفه کن با یک دیسک لاستیکی و دو سوراخ در وسط که سیم های میانی از آن می گذردن است. درست بعد از خرک قرار می گیرد و زبانه ای دارد که از رسیدن لرزش های سیم به بدنه جلوگیری می کند. این نوع به علت نصب راحت بسیار مورد استفاده قرار می گیرد.
مترونوم که با تولید تعدادی مشخصی صدا در دقیقه یک تمپو مرتب را به وجود می آورد. مترونوم ها قابل تنظیم هستند تا به تمپو مورد نظر برسند. خیلی از مدل ها صدای لا میانی (A4-440 Hz) را نیزبرای کوک تولید می کنند. البته از مترونوم در هر سازی می توان استفاده کرد.
رطوبت گیر ها که برای کنترل رطوبت در درون و بیرون ساز از آنها استفاده می شود. این ها بیشتر توسط نوازنده هایی که سفر می کنند استفاده می شود. اکثرا در درون کیس یا خوده ساز قرار می گیرند. برخی از نوازنده ها از آن ها به خاطر امکان چکه کردن استفاده نمی کنند.

استفاده در حال حاضر
ارکسترال
چلوها قسمتی از ارکستر سمفونی استاندارد هستند. معمولا هر ارکستر سمفونی شامل 8 الی 12 تا سلیست است.. قمستی که چلو ها در ارکستر سمفونی قرار می گیرند در سمت چپ سن (stage) و سمت راست تماشاچی ها قرار می گیرد؛ در مقابل بخش ویالون ها. با این حال در بعضی در اکسترها و رهبران ارکستر ترجیح می دهند که جای این دو بخش را عوض کنند. چلیست اول یا first chair رهبر گروه است و آرشه کشی از او تقلید می شود و سولو ها را می نوازند. سلیست اصلی از همه به تماشاچا ها نزدیک تر می نشیند.
چلو یکی از اعضای ضروری ارکستر ها هست و در همه سمفونی ها از آن استفاده می شود و در خیلی قطعات دیگر از سولو های آن استفاده شده است. چلو می تواند بخشی از هارمونی یک ارکستر را تامین کند و در مواردی ملودی را برای مدتی بنوازد، قبل از آنکه به هارمونی برگردد. کنسرتوهای چلو وجود دارد که در آنها تمام ارکستر چلیست سولو را همراهی می کنند.
سولو
کنسرتو های چلو بسیار زیاد از – به صورتی که ارکستر چلو را همراهی می کند. 25 تا ویوالدی ، 12 تا Boccherini، 3 تا باخ، 2 تا هایدن، 2 تا Saint-Saëns، 2 تا Dvořák و شومن، لالو و الگار هر کدام یکی. تریو چلو، پیانو و ویالون بتهوون و دابل کنسرتو برامس برای چلو و ویالن از نمونه کار های معروف است که چلو تمام یا بخشی از سولو را به همراهه دیگر ساز های نام برده بر عهده دارد. همچنین، خیلی از آهنگ سازها کنسرت های بلندی برای چلو نوشته اند که در همه چیز به کنسرتو می مانند به غیر از نام آنها. از این "کنسرتو ها" می توان از Strauss' tone poem Don Quixote ، Variations on a Rococo Theme از چایکوسکی، Bloch's Schelomo و Bruch's Kol Nidrei نام برد.
در قرن بیستم اجرا های چلو زیاد تر شد. این بیشتر به خاطر اجرا های سلیست معروف Mstislav Rostropovich بود که خیلی از کارها و افراد از او ایده گرفته اند. در بین این ها، Prokofiev's Symphonia Concertante، سمفونی چلو Britten و کنسرتو های Shostakovich, Lutosławski و Dutilleux جزو قطعه های دائمی در اجرا ها بودند. به اضافه ی اینها Hindemith, Barber, Honegger, Villa-Lobos, Myaskovsky, Walton, Glass, Rodrigo, Arnold, Penderecki و Ligeti کنسروتو های بزرگی برای سلیست ها نوشتند. به ویژه Gregor Piatigorsky, Siegfried Palm و Julian Lloyd Webbe. همچنین سونات های زیادی برای پیانو و چلو هست. آنهایی که توسط Beethoven, Mendelssohn, Chopin, Brahms, Grieg, Rachmaninoff, Debussy, Fauré, Shostakovich, Prokofiev, Poulenc, Carter و Britten نوشته شده اند، شناخته تر و معروف ترند.
در آخر، سولو های بسیاری نیز برای چلو نوشته شده است. مهمترین آنها 6 سویت باخ برای چلو است ( که از مهمترین قطعه های چلو هستند.) سوناتا برای چلو سولو از Zoltán Kodály's و سه سویت چلو از Britten. از کارهای خوب دیگه می توان از Dutilleux' Trois Strophes sur le Nom de Sacher ، Berio's Les Mots Sont Allés و سوناتای Ligeti نام برد.
موسیقی پاپ ، جز و نئو کلاسیک
چلو در موسیقی پاپ کمتر معمول کلاسیک. به ندرت در پاپ و راک چلو به عنوان ساز های اصلی یک گروه بوده است. با این حال به علت نسبتش با ویالون استفاده از آن معمول تر شده است.
در دهه ی 60، استفاده از چلو در کار های Cher و بیتلز دیده می شود. در آهنگ هایی مانند Bang Bang، Eleanor Rigby و Strawberry Fields Forever. جک بروس، که تحصیلات در نوازندگی چلو داشت در آهنگ As You Said در سال 68 چلو نواخت. در سال دهه ی 70 ارکستر های الکتریک که موفق بودند از چلو و ویالون استفاده می کردند و به ترکیب راک اصلی گروه اضافه می کردند و در سال 78 گروه راک Colosseum II از سلیست Julian Lloyd Webber در ضبط واریاسون هاشون استفاده می کردند. ولی مهم تر از همه گروه پینک فلوید است در سال 70 در آلبوم Atom Heart Mother در چلو استفاده کردند. نوازنده بیس گیتار و گیتار Mike Rutherford در اصل نوازنده ی چلو بوده و در بعضی از کار های گروه جنسیس از چلو استفاده کرده.
برای استفاده ی چلو در سبک راک نیز می توان از گروه Apocalyptica نام برد، 3 نوازنده ی چلو فنلاندی که بیشتر برای اجرای آهنگ های گروه متالیکا شهرت دارند. Rasputina، گروهی شامل دو نوازنده ی زن، که از عناصر گوتیک و راک در کار خود استفاده می کنند. Break of Reality که عناصر کلاسیک و ژانر متال و راک با هم در آمیخته است و Jelloslave که به غیر از چلو شامل نوازنده پرکاشن نیز می شود، نام بردن. این گروه ها در نوازندگی چلو به سبک راک شناخته شده اند.
گروه های دیگر نیز می توان از Aerosmith, Nirvana, Oasis, Murder by Death, Cursive, Smashing Pumpkins و OneRepublic نام برد. گروه System of a Down نیز از صدای غنی چلو استفاده کرده اند. گروه ایندی راک The Stiletto Formal هم به خاطر استفاده از چلو به عنوان یکی از صدا های اصلی شناخته شده اند. گروه Polyphonic Spree هم در کارهایشان از ساز های زهی استفاده می کردند و چلو را خیلی هوشمندانه در آهنگ و ملودی های psychedelic-esque به کار بردند.
در جز Oscar Pettiford و Harry Babasin، بیسیست از اولین کسانی بودند که از چلو به عنوان نوازنده ی سولو استفاده کردند. هر دو ساز های خود را در فاصله ی چهارم و یک اکتاو بم تر از دابل بیس کوک می کردند. Fred Katz از نوازنده ی معروف چلو در سبک جز و کوک استاندارد بود. از نوازنده های دیگر می توان به Abdul Wadud, Diedre Murray, Ron Carter, Dave Holland, David Darling, Lucio Amanti, Akua Dixon, Ernst Reijseger, Fred Lonberg-Holm, Tom Cora, Vincent Courtois, Jean-Charles Capon و Erik Friedlander اشاره کرد.